سكوت

دلتنگی های آدمی را باد ترانه ای می خواند       
رؤیاهایش را آسمان پرستاره نادیده می گیرد       
و هر دانه برفی به اشکی نریخته می ماند       
سکوت سرشار از سخنان ناگفته است       
از حرکات ناکرده       
اعتراف به عشق های نهان و شگفتی های برزبان نیامده       
در این سکوت حقیقت ما نهفته است       
حقیقت تو و من